ภูสอยดาว...สหายและสายหมอก

ทริปนี้เกิดจากคำพูดของเพื่อนคนหนึ่ง ว่า “อยากไปต้องได้ไป” พวกเราจบมาจากโรงเรียนเดียวกัน แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปเรียน บ้างก็จบและได้งานทำแล้ว หลังจากที่มีการนัดกันหาวันว่างที่ตรงกัน ทุกคนตกลงกันว่า จะไป ไปกันจริงๆ  ก็เตรียมตัวฟิตร่างกายกันให้พร้อม เพราะ ทริปนี้นี้เป็นครั้งแรกของพวกเรา ที่จะได้เดินป่าในระยะประมาณ6.5กิโลกเมตร

เรานัดเจอกันพร้อมกันทั้ง 6 คน เวลาประมาณ 16.00 น. ที่ ม.นเรศวร จ.พิษณุโลก แล้วมุ่งหน้าสู่ อ.ชาติตระการ แวะพักที่บ้านพี่สาว 1 คืน เพื่อเตรียมแพ็คกระเป๋า จัดแบ่งสัมภาระต่างๆ เราเริ่มออกจากที่พักตั้งแต่เช้า เพื่อไปซื้อของสด เตรียม อาหารมื้อเช้า และ มื้อเที่ยง ที่ตลาดสดเทศบาลตำบลป่าแดง  แล้วก็มุ่งหน้าสู่อุทยานแห่งชาติภูสอยดาว ใช้เส้นทางหลวงหมายเลข 1237 ไปบรรจบกับเส้นทางแผ่นดินหมายเลข 1268 ถึงอุทยานแห่งชาติภูสอยดาว ใช้เวลาประมาณ เกือบ 2 ชั่วโมง

อุทยานแห่งชาติภูสอยดาว มียอดสูงสุดของภูสอยดาวสูง จากระดับน้ำทะเล 2,102 เมตร ซึ่งสูงเป็นอันดับ 4 ของประเทศไทย จุดเด่นที่น่าสนใจและเป็นที่ดึงดูดใจของนักท่องเที่ยว คือ การได้ชมทุ่งดอกไม้สีม่วงที่เรียกว่า"ดอกหงอนนาค" และดอกไม้หลากสีสันสลับให้เห็นอยู่ทั่วลานสน ซึ่งจะบานในช่วงฤดูฝนตั้งแต่เดือน ส.ค. - ก.ย ของทุกปี

หลังจากที่มาถึงอุทยาน เราก็เข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อเสียค่าเข้าอุทยาน  พวกเรานำเต็นท์มาเอง1หลัง และ เช่าของอุทยาน อีก 1หลัง พร้อมเครื่องนอน ซึ่ง จะมีของอยู่ด้านบนแล้ว เราแบกของกันเองเลยไม่มีการจ้างลูกหาบ แล้วก็มีการเสียค่ามัดจำขยะ ซึ่งขาลงเราต้องนำขยะลงมาทิ้งด้วย หลังจากนั้นก็รอคิว รถอิแต๋น เพื่อพาพวกเราไปยังจุดเริ่มต้นทางเดินเท้า

เริ่มเดินกัน จาก น้ำตกภูสอยดาว ก็ดูเหมือนเป็นการอุ่นเครื่องสบายๆ อีก 1.5 กิโลเมตร จะถึงเนินแรก พวกเราก็แอบมีพักกันบ้างแล้ว มันเริ่มไม่ง่ายล่ะสิ ระหว่าง ลูกหาบก็แบกของขึ้นพร้อมๆกับพวกเราแต่หนักประมาณเกือบ30กิโลกรัมได้ ถึงเนิน ชื่อของเนินแรก เห็นละก็ตกใจ ชื่อว่า “เนินส่งญาติ” ณ ตอนนี้ กลับตัวก็ไม่ได้แล้ว เราต้องเดินต่อ อีก 4 กิโลเมตร พักกันหายเหนื่อยแล้วเริ่มเดินต่อ จากตอนแรกเดินมาพร้อมกัน 6 คน ตอนนี้ เพื่อน3คน ได้เดินนำเราไป และอีก 2คน ทิ้งท้ายไว้ไกลมาก กลายเป็นว่า “เราต้องเดินป่าคนเดียวสินะ” 

ทางเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งบันไดและทางเท้าสลับการไป เดินต่อไป จนถึงเนินปราบเซียน เนินป่าก่อ ต่อไปก็เป็นเนินเสือโคร่ง ระหว่างทางก็จะมีจุดพักเหนื่อยให้ เป็นขอนไม้ โขดหิน แค่นั้น วันที่เราขึ้นเป็นวันเสาร์ เลยมีนักท่องเที่ยวทยอยกันเดินขึ้นไม่ขาด มองดูเวลา เดินมาแล้ว4ชั่วโมง ก็เริ่มมองเห็น เนินมรณะอยู่ไกลๆ  หลังจากนั้นฝนก็เริ่มตกลงมาปรอยๆ พอจะขึ้นเนินมรณะ ซึ่งค่อนข้างจะชันเป็นพิเศษ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทำอะไรก็ไม่ได้แล้ว รีบคลุมกระเป๋า แล้วเดินลุยไปพร้อมกับสายฝน  ความเหนื่อย ความร้อน กลายเป็นความเย็นสบายเข้ามาแทนที่

และแล้วเราก็เดินมาถึงป้าย  “ ผู้พิชิตลานสนภูสอยดาว ระดับความสูง 1,633 จากระดับน้ำทะเล” รวมระยะเวลา ขาขึ้น 5ชั่วโมงครึ่ง (รูปขาลง)

เดินหาเต็นท์ ซึ่งเพื่อนได้มาถึงก่อน1ชั่วโมงก่อนหน้านี้ จัดการไปรับของจากอุทยาน แบ่งหน้าที่กัน ไปตักน้ำมาใช้ และเริ่มก่อไฟ เพื่อจะทำมื้อเย็นกัน 

ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินพวกเราก็เลยเดินจากจุดกางเต็นท์ ไปเก็บภาพบรรยากาศ ยามเย็นมาเล็กน้อย คิดในใจถ้าไม่ได้มาเห็นกับตา ถ้าไม่ตอบตกลงเพื่อน ก็คงไม่ได้มาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้

สวัสดีตอนเช้า... ข้างนอกเต็นท์เต็มไปด้วยหมอกหนา แต่ก็แปลกใจที่ไม่หนาวเลย เราสามารถอยู่ท่ามกลางสายหมอกเหมือนจะได้กลืนกินมันเข้าไป 

ซึ่งอย่างแรกที่ควรจะทำก็คือการก่อไฟ เพราะไฟจะติดช้ามากเนื่องจากถ่านเปียกหมอกไปแล้วนั่นเอง 

และแล้วก็ได้มื้อเช้าที่แสนง่ายของพวกเรา จากการแค่ต้มน้ำร้อน ให้พอรองท้องได้ ครึ่งเช้านี้.....

หลังจากนั้นก็ใช้เวลาเดินเล่นบนลานสนที่แสนจะกว้างใหญ่มาก เก็บภาพไปเรื่อยๆ จนมาบรรจบที่หลัก กิโลเมตร แบ่งเขตแดน ไทย-ลาว 

แล้วก็รีบกลับมาเก็บของ ส่งของคืนอุทยาน และก็ไม่ลืมเก็บขยะ และนำลงมาด้วย พวกเราเดินลงจากลานสนใช้เวลาประมาณ 3ชั่วโมงครึ่ง  เท้าระบบกันเลยทีเดียว

ภูสอยดาวมีอะไรมากกว่าที่พูด ที่เขียน ที่เห็นในภาพถ่าย ภาพอาจจะเก็บบรรยากาศมาได้ไม่หมด

ทำให้เรารู้สึกภูมิใจที่เมืองไทยมีที่เที่ยวที่สวยๆแบบนี้ 

การได้ลองพิชิตใจตัวเองเดินป่าครั้งแรก ถือว่าเราได้อะไรกลับไปเยอะมาก  อย่างน้อยเราก็รู้จักตัวเองมากขึ้น  เป็นครั้งแรกที่เหนื่อยที่สุด แต่ก็ภูมิใจในร่างกายและแรงสู้ของตัวเองที่สุดเหมือนกัน

ขอบคุณ...สหาย  ที่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน

ขอบคุณ...ตัวเองที่นำพามาที่แห่งนี้ “ภูสอยดาว”